เจอพี่คำครั้งแรก คือ ตอนไปคุยงานทอผ้ากับพี่บัว (หัวหน้าช่างทอผ้าของพวกเรา) เธอมาเที่ยวหาพี่บัวพอดี …..แล้วเธอก็ถามเราว่า “ไปดูหมูมั้ย??” 5555++ เก๋มั้ยล่ะ ปกติเจอแต่คนชวนไปร้านกาแฟมั้ย แต่นี่ชวนไปดูหมู ^__^ …มีรึที่เราจะพลาด!!

นอกจากดูเหล่าหมูโก้งอันน่ารักของเธอแล้ว เธอก็ขนผ้าทอมากมายที่เธอทอไว้มาให้ดู ซึ่งแต่ละผืนที่เธอเอามาโชว์นั้นสวยมากกกก (ก ล้านตัว) คือเรียกได้ว่าเป็นสาวกะเหรี่ยงผู้มีฝีมือการทอผ้าขั้นสุดเลยล่ะ 👍

ผ้าทอเหล่านั้นสวยมากจนอยากได้มาครอบครองสักผืนสองผืน จึงถามพี่คำว่า.. พี่คำขายมั้ย??

คำตอบของพี่คำ คือ “อื้อออ!! บ่ขาย ขายไปได้เงินมา ซื้อของกินแป็บเดียวก็หมด แต่ผ้านี่เก็บไว้ใส่ได้จนตาย เฒ่าไปก็นั่งทอบ่ไหวแล้ว เก็บไว้ใส่ดีกว่า” 😯 …เป็นงัยล่ะคำตอบเธอ

เป็นคำตอบที่เราโต้แย้งอะไรไม่ได้จริง ๆ และเป็นบทเรียนที่สอนให้เราเข้าใจคำว่า #เงินไม่สามารถซื้อได้ทุกสิ่ง #เงินไม่ใช่ปัจจัยที่สำคัญที่สุดในชีวิต!!

ขอซื้อผ้าก็ไม่ขาย จ้างทอก็ไม่เอา แต่เมื่อเอาทุเรียนไปแลก เธอทอวันค่ำเลยนะ 555++ …เพราะสองอาทิตย์ก่อนไปสั่งทอผ้าชุดใหม่กับพี่บัว พี่คำก็เลียบ ๆ เคียง ๆ ถามพวกเราว่า ทุเรียนที่เชียงใหม่กิโลเท่าใดน่ะ??

ฮั่นแน่… อยากกินทุเรียนใช่ม๊าาา งั้นพี่คำรีบช่วยพี่บัวทอผ้าซิ เสร็จเมื่อไหร่จะซื้อทุเรียนมาให้เลย เท่านั้นแหละจ้า… ผ้าทอเสร็จภายในหนึ่งอาทิตย์ เพราะพี่คำเร่งทอวันค่ำ (พี่บัวแอบเมาท์ให้ฟัง) 555++ อยากได้ใจพี่คำต้องเอาทุเรียนมาแลกนะคะ 😆 #ใจแลกใจ #เงินซื้อใจไม่ได้ #เมื่อได้ใจอะไรก็ได้หมด #Local #Artisan